Η εμπειρία από τα προηγούμενα προγράμματα και η διαθεσιμότητα τεχνολογιών που καθιστούσαν εφικτή την ταυτοποίηση του χρήστη συνέβαλαν στην ανάπτυξη νέων 3ης γενιάς προγραμμάτων. Το 1996 στο Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ στην Αγγλία εγκαινιάστηκε σύστημα όπου οι χρήστες χρησιμοποιούσαν μαγνητική κάρτα για τη διάθεση του ποδηλάτου. Τα συστήματα 3ης γενιάς ενσωμάτωσαν νέες τεχνολογίες με ηλεκτρονικά ελεγχόμενες κλειδαριές, τηλεπικοινωνιακά συστήματα, έξυπνες κάρτες, πρόσβαση μέσω κινητού τηλεφώνου και υπολογιστές. Η ανάπτυξη υπήρξε αργή, μέχρι την εγκατάσταση του ευρείας κλίμακας προγράμματος Velo’v στην πόλη Λυόν της Γαλλία, το οποίο είχε 1.500 ποδήλατα και 15.000 μέλη.

Πραγματικό ορόσημο όμως, ήταν το πρόγραμμα Velib’ στο Παρίσι, το οποίο ξεκίνησε το 2007 με 7.000 ποδήλατα και, λόγω της ζήτησης, δύο χρόνια αργότερα αριθμούσε 23.600 ποδήλατα. Το επιτυχημένο παράδειγμα του Παρισιού για τη χρήση του ποδηλάτου σαν μέσο μαζικής μεταφοράς προξένησε το έντονο ενδιαφέρον πολλών πόλεων. Έτσι, το τέλος του 2007 υπήρχαν παγκοσμίως περίπου 60 προγράμματα, το 2008 92, το 2009 130, ενώ σήμερα υπολογίζονται σε περισσότερα από 200!